O nastanku štapića koje Kinezi, ali i drugi azijski narodi koriste tokom jela, postoje mnoge legende, ali se pravo objašnjenje krije u kineskim običajima.
Štapići kao pribor za jelo su se prvi put pojavili tokom dinastije Šang, između XVI i XI veka p.n.e.
Jeftine izrade i laki za rukovanje brzo su se odomaćili u Kini, a zatim i u većem dijelu Azije.
“Upotreba štapića je svakako izraz rafinmana”, smatra francuski sociolog i antropolog Jean Pierre Poulain, autor “Rječnika prehrambenih kultura” (Dictionnaire des cultures alimentaires), za razliku od nekadašnjih evropskih trpeza na kojima su se namirnice sjekle oružjem kako bi se istakao način na koji je aristokratija prigrabila vlast u državi, a to je nasilje.
U Kini se, pak, napredovanje na društvenoj ljestvici ostvarivalo izučavanjem matematike i poezije.
Hladnom oružju – noževima i viljuškama, tako nije bilo mjesto na stolu. Svo “nasilje” se zadržavalo u kuhinji gdje su se namirnice sjekle, ne samo iz praktičnih razloga, već i da bi se izbjeglo da gostu bude prinijet velik komad mesa koji bi ga podsjetio na ubijenu životinju, dodaje Poulain.
Korištenje štapića upućuje na blagost i dobronamjernost, naveo je Poulain.
Prema jednoj legendi, štapiće je izmislio prvi kineski car Ju Veliki koji je strahujući da bude ubijen, zabranio upotrebu noževa i viljušaka.
Jednom prilikom je bio toliko gladan da nije mogao da sačeka da se jelo ohladi te je iščupao dvije grančice s kojima se poslužio kao hvataljkom, dodaje Poulain.
Mada se svi historičari ne slažu oko porekla štapića, jedno je sigurno – jako su korisni za one koji ih redovno upotrebljavaju.
Naime, njihovim rukovanjem pokreće se više od 30 zglobova i 50 mišića na prstima, šakama i rukama, piše Tanjug.