Boro Stjepanović je glumio u gotovo svim velikim filmovima ex-yu scene, njegove su uloge pamćene i prepričavane, a u očima javnosti zasjenile su njegov pedagoški i rad u teatru .
Sa više od 50 filmskih uloga Boro Stjepanović postao je jedno od najprepoznatljivijih glumačkih lica Jugoslavije. Uloge u filmovima kakvi su “Čudo neviđeno”, “Ko to tamo peva”, “Sjećaš li se Doli Bel”, “Kuduz”, “Miris dunja”, “Gluvi barut” itd. i televizijskim serijama u očima javnosti zasjenile su njegov pedagoški i rad u teatru. Zbog toga je važno napomenuti da je učestvovao u osnivanju Akademije scenskih umjetnosti u Sarajevu, gdje je radio kao profesor i dekan od 1981. do 1992. godine. Autor je pet knjiga o glumi, režirao je nekoliko teatarski uspješnica, a studente je, učeći ih glumi, učio suosjećanju i moralu koji će iz suosjećanja proizaći.
U žiriju
Boro Stjepanović je dosad odbijao učestvovati u žirijima. “Ima ih koji se otimaju za to, pa zašto da im oduzimam zadovoljstvo i hljeb”, kaže i dodaje da ne voli ni festivale, jer smatra da je njihova funkcija da zamažu oči ljudima i prikriju nerad. Ipak, prihvatio je da bude predsjednik žirija na Prvom festivalu Dani Jurislava Korenića, smatrajući da se radi o drugačijoj priči, koja predstavlja dobru priliku da se “Jurislav Korenić ponovo afirmiše kao čovjek koji je svojevremeno u ovom gradu učinio mnogo osnivajući pozorišta i režirajući”, ali i zbog sentimenta prema tragičnoj sudbini njegovog studenta, prijatelja, kolege i partnera Žana Marolta, čije ime nosi jedna od festivalskih nagrada.
Zašto je, iz Vaše perspektive, značajan ovaj festival, zašto je važno sjećati se Jurislava Korenića i imate li utisak da je on u Sarajevu bio nepravedno zaboravljen?
– Svakako nepravedno. Velik je domet napraviti toliko stvari u jednom gradu u periodu koji je, ipak, bio kratak, jer to što je radio nije trajalo decenijama. Rijetki su takvi ljudi, a mi ih zaboravljamo. Moglo bi se reći da je to neka specifičnost ove sredine i ovog mentaliteta. Ili pozicije ove sredine između drugih sredina koje su decenijama, ili čak vjekovima, bile dominantne kulturne sredine, prije svega po nekom etničkom centrizmu. Kad je Sarajevo počelo da parira tim centrima, Beogradu i Zagrebu, onda je i stradalo. Osamdesetih godina Sarajevo je počelo da biva činjenica, pa su se morala postavljati pitanja zašto se ono ne kreće ovamo ili onamo i otkud mu pravo da bude svoje. Možda sve to izgleda kao budalaština, ali je činjenica da je ovdje nešto počelo, da je prekinuto, da je mnogo toga uništeno i da sada sve to treba vratiti.
Kada odete u Zagreb, možete izaći na ulicu pa pitati ko je Pero Kvrgić ili Gavella, a u Beogradu Milivoje Živanović ili Bojan Stupica – nema živog čovjeka koji to ne zna, i to vrlo precizno. Ovdje toga nema.
Na Festivalu smo vidjeli jedan jako zanimljiv domaći tekst. Toga odavno nije bilo. Pa i kad je bilo, rađeno je više po uzoru nekakvih evropskih tokova, a premalo lokalno. A lokalno je važno jer se u njemu mogu ogledati ljudi koji tu žive, koji svakodnevno prolaze pored Kamernog i drugih pozorišta, a nemaju zbog čega da navrate. Oni bi morali da se ogledaju u predstavi kada dođu, da postave pitanja: kakav sam?, jesam li to ja?, kakvi su moji prijatelji?, šta nam se to desilo? Ako nemaju tu mogućnost, ljudi gube interes za pozorište. Jer, pozorište je ogledalo, kako god ga neko tumačio.
U Sarajevu je teatar kao opšta činjenica bio prisutan, ali ne pojedinačno, kreativno, individualno. A individue su prije svega ono što čini pozorište. Kad se nađe pravi čovjek, recimo Jurislav Korenić, on napravi tri pozorišta, angažuje mlade glumce, režira predstave, prevodi itd.