Irska se kroz svoju historiju suočavala s brojnim ekonomskim problemima, iseljavanjem i siromaštvom. Još pedesetih godina gotovo polovina stanovnika živjela je od poljoprivrede, bili su jedno od najsiromašnijih područja Evrope, a glavni izvozni proizvod bili su im ljudi, koji su u potrazi za boljim životom masovno iseljavali u razvijenije zemlje.
Da bi uspjela, Irska je morala pobijediti sama sebe, odnosno riješiti se zabluda da će ekonomiju zaštititi i razviti ograničavanjem trgovine, carinama i sprečavanjem stranih ulaganja. To su shvatili sredinom 50-ih godina kada su odlučili krenuti u liberalizaciju – ukinuli su ograničenja za strance kao vlasnike kompanija te izvozno orijentisane kompanije oslobodili poreza.
Sredinom 60-ih godina Irska potpisuje sporazum o slobodnoj trgovini s Velikom Britanijom, a početkom 70-ih ulaze u EU, što im donosi ogromno tržište od nekoliko stotina miliona ljudi. Tada Irska postaje atraktivna velikim stranim kompanijama iz SAD-a, Kanade, Japana, kojima je postala baza za izlazak na evropsko tržište. Već do kraja 60-ih godina u Irskoj je bilo 350 stranih kompanija, koje su ubrzo postale predvodnice izvoznog sektora. Povoljni poreski tretman, veliko evropsko tržište i radna snaga koja govori engleski od Irske su stvorili idealnu poslovnu destinaciju.
Irska ekonomija je prije navedenih reformi rasla po prosječnoj stopi od 2 odsto, koja se nakon liberalizacije popela na preko 4 odsto.
No 70-ih i početkom 80-ih ponovno stižu problemi. Vlade su se malo previše zaigrale s javnom potrošnjom, došlo je do bujanja javnog duga, koji se popeo na 125 odsto BDP-a. Kako bi se finandirali dugovi, dolazi do snažnog povećanja poreza.
Porez na dobit popeo se na čak 50 odsto, porez na kapitalnu dobit na 60 odsto, a nisu ništa bolje prošle i plate gdje se najveća stopa popela na 65 odsto. Ponovno dolazi do usporavanja ekonomskog rasta, na ispod 2 odsto, nezaposlenost raste na 17 odsto te se ponovno pokreće masovno iseljavanje.
U drugoj polovini 80-ih otpustili 10.000 ljudi u javnom sektoru
U vrlo teškoj situaciji za Irsku, 1987. godine, premijer postaje Čarls Haughey koji si je dao nezahvalan zadatak provesti ono što na Balkanu zovu “bolni rezovi”, kako bi se finansijska kriza stavila pod kontrolu, smanjio javni dug i stvorili za daljnji razvoj.
U sklopu tih reformi došlo je do smanjenja javne potrošnje u gotovo svim područjima, ukinuto je nekoliko državnih agencija te je broj zaposlenih u javnom sektoru smanjen za oko 10.000. Državna potrošnja u Irskoj u periodu od 1985. do 1990. smanjena je za oko 15 odsto bodova – s oko 55 posto BDP-a na 40 odsto.
“Bolni rezovi” stabilizovali su javne finansije i, kako se situacija poboljšavala, krenulo se u smanjenje poreza, pa je tako porez na dobit od 1985. do 2001. pao s 50 na 16 odsto, dok je porez na kapitalnu dobit u istom periodu smanjen sa 60 na 20 posto.
Irska se i kasnije suočavala s krizama, teško su stradali za vrijeme posljednje globalne finansijske krize 2008. godine, no temelji za modernu, dinamičnu ekonomiju postavljeni su reformama u drugoj polovini dvadesetog vijeka koje su ih transformisale iz siromašne poljoprivredne zemlje na ivici Evrope do jedne od najdinamičnijih ekonomija svijeta.
Sve uspješne zemlje potiču razvoj biznisa
Recept za zaokret neke zemlje nije uvijek jednostavan. Obično se radi o kombinaciji raznih politika i iskorištavanju prilika, no postoje neke zajedničke karakteristike svih uspješnih ekonomija, a to je da imaju povoljno poslovno okruženje, efikasnu administraciju i razumnu poresku politiku koja poslovanje čini isplativim, a porezni obveznici od administracije dobivaju vrijednost za novac koji plate.
U Irskoj danas posluju brojne multinacionalne kompanije, koje su glavni motor njihovog izvoza. Usluge čine 60 odsto BDP-a, industrija oko 38 odsto, dok nekada dominantna poljoprivreda doprinosi samo 1 procenat.
Rast BDP-a posljednjih godina kreće se oko 5 odsto. Javni dug pao je na 70 procenata BDP-a, a nezaposlenost se kreće oko 6 odsto. Imaju i jedan od najnižih poreza na dobit koji iznosi 12,5 odsto.