Nova istraživanja su pokazala da ključni gradivni elementi potrebni za stvaranje minerala kakvi postoje na Zemlji, postoje širom Mlečnog puta, što povećava šanse da druge postoji planeta slična našoj.
Bred Gibson, profesor na Univerzitetu Hal u Velikoj Britaniji, predstavio je rezultate svog istraživanja na Sastanku Nacionalnog astronomskog društva u Landidnu (Vels) u srijedu i rekao da svaki sistem neke zvijezde ima iste gradivne elemente kao naš.
Naučnici su ranije grupisali planete u tri kategorije: one bogate ugljenikom, bogate magnezijumom i silicijumom i one slične Zemlji.
Poslednja studija koju je Gibson sproveo s timom Centra za astrofiziku E. A. Milne otkrio je da se minerali odgovorni za izgled pojedinih planeta u Sunčevom sistemu i drugi sistemi u kojima oko zvijezda kruže planete sastoje od silicijuma, magnezijuma, ugljenika i kiseonika. Tačan odnos ovih minerala varira, pa od toga i atmosferskog pritiska, zavisi masa i zagrijevanje i hlađenje površine planete. To takođe diktira vremenske uslove na planeti i to da li je planeta pogodna za život.
Sunčev sistem je dobar primjer da nisu sve planete sa istim gradivnim elementima pogodne za razvoj života, prenosi B92.
“Dovoljno nam je da vidimo Mars i Veneru i uvjerimo se koliko različito evoluiraju planete. Ipak, ako su prisutni gradivni blokovi, onda su šanse da postoje planete slične Zemlji, tri puta veće nego što se ranije vjerovalo “, zaključio je Gibson.
Gibsonov tim došao je do ovog otkrića zahvaljujući simulaciji koja je došla do neočekivanih rezultata.
“Prvo sam pomislio da smo pogriješili. Model je bio potpuno tačan u slučaju Mliječnog puta. Uklapalo se i formiranje i umiranje zvijezda, pojedinačni elementi i izotopi…”
Međutim, kad su izbliza proučili o čemu je riječ, shvatili su da su stariji modeli izostavili neke ključne dijelove informacija.
Ranije se u pokušajima da se otkrije tačan hemijski sastav planetarnih sistema pažnja obraćala samo na velike planete koje kruže oko veoma svijetlih zvijezda, što može dovesti do odstupanja u tačnosti rezultata i to za 10 do 20 procenata. Osim toga, raniji istraživački timovi nisu imali pristup tehnologiji potrebnoj da se tačno identifikuje spektar kiseonika i nikla.