U svom prijedlogu Savjetu grada za imenovanje ulice “Srebrenica” gradonačelnica Pariza Ana Idalgo (Anne Hidalgo) je istakla da je u regionu tog bosanskog grada počinjen najveći masakr poslije Drugog svjetskog rata i da su taj zločin kao genocid kvalifikovala dva međunarodna suda: Haški tribunal 2004. i u Međunarodni sud pravde 2007. godine, piše DW.
Foto: DW
Ulica se nalazi u istočnom dijelu Pariza u novoizgrađenom kvartu, nedaleko od čuvenog groblja i avenije Per-Lašez (Père Lachaise). Da li slučajno ili baš smišljeno, tek ulica Srebrenica je produžetak ulice Balkan.
Duga je oko 200 metara ili tačno 245 koraka, koliko se može prebrojati od ulice Klo (Clos), gdje počinje, do ulice Vitriv (Vitruve), gdje se završava. U cjelosti je stambena, veoma tiha, gotovo bez saobraćaja i prolaznika. Počinje malom i jedinom starom zgradom, utonulom u zelenilo, na čiju metalnu ogradu je prikucana tabla “Rue de Srebrenica” sa objašnjenjem: “en mémoire des massacres pérpétres en juillet 1995 contre les Bosniaques” – u spomen na žrtve masakrâ koji su počinjeni nad Bošnjacima u julu 1995. (Nužno je napomenuti da je imenica Bosniaque dugo u Francuskoj označavala sve stanovnike Bosne i Hercegovine. Od kraja prošlog vijeka u tom značenju koristi se imenica Bosnien, a Bosniaque označava Bošnjaka. Ta diferencijacija unesena je u mjerodavni francuski rječnik Larousse.)
Na početku ulice Srebrenica su velike crvene žardinjere, na kraju je drveće i klupe za odmor. Nema trotoara, nego je prostor za pješake odvojen kamenim kockama do polovine njene dužine, a od polovine gvozdenim stubovima. I na lijevoj i na desnoj strani su nove zgrade, među kojima se ističe bijeli stambeni toranj od 15 spratova. U maju je u toj zgradi izbio požar, koji je brzo lokalizovan i ugašen, ali liftovi potom nisu radili danima. Zbog toga je ulica Srebrenica prvi put u svojoj kratkoj istoriji pomenuta u medijima, što je bio i povod za tekst na stranici Deutsche Welle.
U ulici nema ni prodavnice, ni kafane. Ima samo jedna apoteka. Njeni stanovnici su, kao i u svim pariškim arondismanima bližim periferiji, multinacionalnog porijekla, različitih religija i kultura.
“O da, znao sam za Srebrenicu mnogo prije nego što je naša ulica nazvana njenim imenom”, rekao je na pitanje da li zna nešto o Srebrenici, stariji čovjek koji se predstavio kao Emil, ali nije bio za to da mu se pominje prezime. “Znam šta se zbivalo u tom gradu i oko njega krajem prošlog vijeka. Počinjen je genocid u ratu u Bosni i Hercegovini. Utvrđeno je da su srpske snage počinile genocid nad Muslimanima. Gotovo je nevjerovatno da se to dogodilo u Evropi: genocid, prvi i jedini na Starom kontinentu poslije holokausta. Zato Srebrenica zaslužuje spomen, barem nazivom ove ulice “, rekao je Emil.
“Treba nastojati da se sačuva sjećanje na taj strašni događaj u Evropi, koji je, želim da vjerujem, neponovljiv”, rekao je njegov prijatelj, penzioner Žan-Pjer Arno (Jean-Pierre Arnaud), s kojim je bio u društvu. “Dvadeseti arondisman je pun sličnih istorijskih obilježja. Evo, tu, na uglu ulica Srebrenica i Vitriv na zgradi škole je spomen ploča jevrejskoj djeci koja su deportovana u nacističke logore smrti u Drugom svjetskom ratu. Ta spomen ploča i ulica Srebrenica podsjećaju na dva genocida u Evropi počinjena u razmaku od pola vijeka. Neka se pamti”, rekao je Žan-Pjer Arno.
Duga je oko 200 metara ili tačno 245 koraka, koliko se može prebrojati od ulice Klo (Clos), gdje počinje, do ulice Vitriv (Vitruve), gdje se završava
Dvoje mladih ljudi sjedili su na klupi u sjenci krošanja na početku ulice. Prihvatili su razgovor za DW, ali nisu bili za to da se fotografišu.
“Nisam znao za Srebrenicu sve dok našu ulicu, koja je bila put pod oznakom FU/20 kad smo se doselili, nisu tako nazvali. Onda sam se informisao na internetu i znam da je to grad u Bosni, tragičan grad, jer je u njemu ubijeno 8000 zarobljenih ljudi. Znam da su to bili Muslimani i da su bili sukobljeni sa Srbima iz iste zemlje Bosne, ali ne znam mnogo o tom ratu, jer se sve to zbivalo kad sam rođen. U stvari nisam znao ništa sve dok naša ulica nije dobila ime Srebrenica. Sad nešto znam, i bar zato taj naziv ima smisla”, rekao je Rene (René).
“I ja sam saznala za Srebrenicu tek poslije imenovanja naše dugo bezimene ulice. Uvijek sam bila za to da se sačuvaju sjećanja na istorijske događaje nazivom ulica ili institucija. Jer kad-tad ćemo se zapitati šta znače ta imena i nešto doznati. Eto, ja znam šta se dogodilo u Srebrenici samo zato što je po njoj nazvana naša ulica, inače ne bih znala ništa”, rekla je Monika (Monique) i dodala uz osmjeh: “Jedina nevolja je što se njeno ime teško izgovara. Još lomim jezik. A niko me ne razumije kad mu dajem svoju adresu.”
Saliha, porijeklom iz zemalja Magreba, zna da je rat razorio Bosnu i Hercegovinu krajem prošlog stoljeća i da je u Srebrenici počinjen težak ratni zločin.
Neki od stanovnika nisu nikada prije čuli za Srebrenicu prije nego je njihova ulica dobila ovo ime
“Nikad neću zaboraviti šokantan video koji je prikazan na televiziji dosta poslije rata. Bio je to video snimak jedne od egzekucija osam hiljada Muslimana. Četiri ili pet mladića, gotovo dječaka, ubijena su na brutalan način. Ja taj užasni prizor ubistva tih mladih ljudi ne mogu zaboraviti. Naziv ulice Srebrenica je i spomen na njih.”
Dvije prolaznice ne znaju ništa o Srebrenici, ali se pravdaju time da nisu iz ove nego susjedne ulice. Ne znaju mnogo ni dva dječaka. Znaju da je Srebrenica grad u Bosni, ali dodaju da u školi nisu učili zbog čega je toliko poznat da se po njemu nazove njihova ulica.
– Pitaćemo danas roditelje – rekli su.